Annemsiz hayat çok zor. Hep onu düşünüyorum. Sürekli resimlerine videolarına bakıyorum. Ne kadar az çekmişim onu hep yiğenlerime odaklanmışım. Yiğenlerimin bir sürü videosu var onların yanında olan anneciğimin kolu bacağı ve sesi sığmış kameraya. Çocuklar çabucak büyüyor ya o minik sevimli hallerini saklıyayım derken annemi hep unutmuşum. Tek tük anneme odaklandırdığım görüntüler o kadar canımı acıtıyorki. Ben ona bir şey olmaz sanmışım. Hep güvendiğim oymuş meğer. Kolum kanadım kırıldı. Genede şükür diyorum bizi bu yaşa getirdi. Keşke, neden diye başlayan milyon tane cümle geçiyor beynimden. Aciz keşkeler boğazıma düğümleniyor, neden öyle neden böyle şöyle olsaydılar beynimi kemiriyor.
Zaman durmuyor günler, geçti gitti... İki gün sonra kırk ı olacak. Annemsiz kırk gün döndü bu dünya. Bakıyorum da ne yaşlılar ne hastalar var. İnsan düşünmeden edemiyor. Sapasağlam insan daha bir üzülüyorum. Allah ıma bin şükür ablam var, teyzem var. Allah bizi ayırmasın artık. Babam hemen evlenir artık buna dayanamayız, taşıncaz o mahalleden, görmemeyi tercih ediyoruz. Zor, değişiyor herşey, daha da değişecek gibi korkuyorum valla. Asıl o zaman daha bir ağar gelecek gibi. İşte asıl şimdi yaşlandım. Kadın hiç birimizin hayırlı mürüvetini göremedi. Tek torununa hasret gitti. Torunun adı anılınca gözlerinden yaşlar iniverirdi hemen. Doyamadı. Sebep olanlarla öbür dünyada hesaplaşacağıım.
İlk yedi gün ev bayram yeri gibiydi. Bazen annemin öldüğünü bile unutuyordum yıllardır görmediğim insanları görünce, sonra aklıma geliveriyor ve annem burda olsa hepsini bir arada görse nasıl mutlu olurdu diye düşünüyorum. Herkes bir anısını anlatıyor annemle ilgili. tek tek kaydediyorum beynime.
Rüyama girdi bir kaç kez. Mutlu yüzüyle hep. Gülen yüzüyle. Yapraklar döküldü mü diye sordu birinde. Hakkaten o günden sonra yapraklar dökülmeye başladı.
Dİplomamı aldım nihayet. Annem göremedi. Sevinirdi anlamı olmasada, bu diplomayla bir yere varılmasa da... Annem işte yaa... Özlüyorum hemde acayip. Babamı görmeye katlanamıyorum. Ne halt etmeye o kadar hızlı kullandın arabayı diyorum içimden. Ona bir şey olmadı. Sapa sağlam olur mu bir insan. Yanındaki paramparça olurken. İyiyi aldı kötüyü bıraktı Rabbim. Yıllardır kadına yapmadığını bırakmayan bu adam utanmadan annemin parasını da almak için koşturuyor. Annemin baba evinde yaşıyor. Annemin doğduğu mahallede. Kimsin sen, içgüveysi, demek istiyorum. Gücüm olsa evire çevire döverim ama nerde bende o takat. Sınav diyorum hep ALlah anemi kurtarmıştır belki bu adamın elinden. Öyle düşünmeyi tercih ediyoruz. Ama hazmetmek çok zor. Düşünsene bundan sonra annem hiç olmayacak artık. Hiç bir sevincim de.... Bayramdan sonra denize gidecektik beraber :(((
Bu aralar başka muhabbetim yok benim....
