Pazar uzun yıllardan sonra akraba ziyaretine çıktım. Hayırlı bir sebepten değil cenaze mevlüdü için :(( Tabi ben onca yıldır gitmemiş oluşumun verdiği dillendirmeye utandığım bir özlemle gittim aslında. Kuzenlere uzun uzun sarıldım. Aptal saptal mevzularla küstüğüm şehir... Bir sürü çocuk :)) Eskiden ablamlalarımız bir odaya kapanır fısır fısır konuşurlardı bizide içeri almazlardı şimdi bayrak onların çocuklarına geçmiş gibi. Biraz büyük olanlar bir odada küçükler onların olduğu odaya sızma peşinde :)) Çocuklara bayılıyorum bir cenaze evindeyiz ama onlar olmasa orası çok daha kasvetli olur. Eve neşe katıyorlar. Herhangi bir şey yapmalarına gerek yok onlara bakınca içiniz aydınlanıyor. Mesela küçük olanları ilk defa görmeme rağmen hani kan çekiyor derler ya biri omzumda biri paçamda :))) Canlarım yaaa.... Ben bu mesleği bırakıp çocuk bakıcılığı felam mı yapsam acaba :))))
Bir çocukken gitmişim oralara birde şimdi , bunca yıl aradan sonra, yaşlı başlı nineler aa falancanın kızı diye şıp diye tanıdı beni... Yemin ediyorum şok geçirdim. Bu kadar mı çok benziyor muşum babaya. Beni çocukken kızdırırlardı babasına benziyo diye ama şaka dediklerini düşünürdüm meğersem gerçekmiş inandım valla.
Başta herkez daha iyiceneydi sonra tam çıkışta kuzen ağlamaya başladı onu öyle görünce tarumar oldum resmen. Ben pek o ruha giremedim çocuklarla haşır neşir olurken..... Ama çıkışta öyle içli içli ağlarken görünce :((( Ne zor anneyi kaybetmek... Bize felçli olduğu için hani zaten kendinide bilmediğinden beklenen bir son gibi gelsede öyle olmadığını gördüm. Hiç bir şeye benzemez... En korktuğum şey her zaman derim önce beni alsın.....
Çoğu kişi beni ablam zannetti. Oymuşum gibi konuşan onun adıyla seslenen çok oldu. Bense bir çoğunu ilk defa görüyomuşum gibi boş boş baka baka dolaştım. Çook kalabalıktı. Tüm sülale.... Küstüğüm sülale....
Biraz hüzünlü, biraz şamatalı bir hafta sonuydu.... Hadi ben gene işime bakiim bari...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder