Sadece çalışıyorum, başka bir şey yok gibi hayatta. Hergün aynı herşey aynı ev aynı iş aynı telefondan konuştuğum insanlar farklı mevzular aynı. Dertler aynı tartışma sebepleri aynı....
Ufak tefek şeylerden insanı kırıyolar. Ne gerek var. Geçen Rh beni eve bırakacaktı koltuğun üstünde çakmak vardı üstüne oturmamak için alıp yan vitesin olduğu bölmeye koyayım dedim o da zıpladı koltuğun yanına düştü. "Görüyo musun?" dedi sinirli sinirli. Görüyorum dedim koltuğun kenarında. "Hayır yaptığını görüyomusun" bırakma ulan beni eve giderim deyip inmek vardı ya o arabadan. Alttarafı çakmak koltuğun kenarına düştü alınır yaaa bunun için kırılırmı insan. dur aliim dedim tam elimi uzattım koltuğun arasına cart diye koltuğu çekti allahtan elimi hızlı çektim. sonra bastı gaza son sürat gidiyoz ala alabiliyosan dedi. tabi tangır tungur arabanın içinde koltuğun arasındaki çakmağı çıkarmak zor oldu ellerim çizik içinde kaldı ama çıkardım. Ağlamamak için zor tuttum kendimi. O zaman tuttum ama şimdi ağlıyorum :((
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder